POLSKI PRZEWODNIK NA TENERYFIE, FUERTEVENTURZE, GRAN CANARII, LANZAROTE, LA GOMERZE, LA PALMIE i EL HIERRO

Zawód przewodnika turystycznego jest uregulowany w Hiszpanii od 1909 roku w różnych przepisach i normach prawnych.

Dekret ministerialny z dnia 31 stycznia 1964 r. po raz pierwszy rozróżnia przewodników turystycznych, tłumaczy i pilotów wycieczek.

Nowa Konstytucja z 1978 r. przekazała kompetencje, odpowiedzialność i ustawodawstwo w dziedzinie turystyki regionom autonomicznym.
Rząd Wysp Kanaryjskich reguluje podstawy prowadzenia tej działalności w artykule 49 ustawy 7/1995 z dnia 6 kwietnia (BOC 48/1995 z 19 kwietnia) i szczegółowo opisuje w dekrecie 59/1997 z dnia 30 kwietnia (BOC 60/1997 z 12 maja).

W kolejnym rozporządzeniu z dnia 8 czerwca 1998 r. (BOC 95/1998 z 29 lipca) przedstawia wytyczne dla wdrażania odpowiednich egzaminów państwowych w celu sprawdzenia kwalifikacji, uzyskania zezwolenia i rejestracji jako przewodnik wycieczek dla danej wyspy lub wszystkich Wysp Kanaryjskich.

Ustawa 13/2007 z dnia 17 maja (BOC 104/2007 z 24 maja) w odniesieniu do transportu lądowego na Wyspach Kanaryjskich w artykule 70.2 określa, że na wszelkiego rodzaju szlakach turystycznych i wycieczkach mogą oprowadzać turystów tylko uprawnieni przewodnicy posiadający licencję.

Przepis prawny 14/2009 z dnia 30 grudnia (BOC 2/2010 z 5 stycznia, popr. BOC 16/2010 z 26 stycznia i BOC 121/2010 z 22 czerwca) w artykule 24.3 mówi, że wykonywanie zawodu i działalność przewodników turystycznych wymaga zezwolenia i licencji wydanej przez władze Wysp Kanaryjskich na podstawie zdania egzaminów sprawdzających wiedzę o regionie, znajomość języków obcych oraz potwierdzających wymagane kwalifikacje.

Dekret 13/2010 z dnia 11 lutego (BOC 38/2010 z 24 lutego) w artykułach 2.3 oraz 4 informuje, że każdy autoryzowany przewodnik (Guía de Turismo) musi legitymować się odpowiednim oficjalnym identyfikatorem wystawionym przez Rząd Wysp Kanaryjskich (Gobierno de Canarias), którego wzór zamieszczamy na dole.